Parijs door de ogen van Belgisch fotografe Karin Borghouts
De Belgische fotografe Karin Borghouts fotografeerde honderden doodlopende straatjes of 'impasses' in Parijs. 'Het zijn plekken die totaal niet beantwoorden aan het beeld dat we van de stad hebben.'
Het is een gekke onderneming, hè. Want zeg nu zelf: wie doet dat nu, doodlopende straten fotograferen? Maar het was de ideale manier om Parijs te verkennen." Karin Borghouts (61) zegt het een beetje laconiek, maar haar blik verraadt gedrevenheid. "Ik hou enorm veel van gebouwen en straten, het zit in mijn genen om overal rond te lopen en te fotograferen. Ik kom elk jaar in Parijs om er tentoonstellingen te bezoeken. Dan maak ik vaak hele lange wandelingen. En toevallig ben ik tijdens zo'n tocht in een impasse terechtgekomen."
Ze was meteen geïntrigeerd, vertelt ze. "De stad is ten tijde van Georges-Eugène Haussmann (Frans urbanist uit de 19de eeuw, red.) opnieuw aangelegd, waardoor er veel steegjes verloren zijn gegaan. Toch kun je er nog altijd zo'n 600 vinden, wat echt bijzonder is. Het zijn plekken die totaal niet beantwoorden aan het beeld van Parijs dat we kennen. Er hangt daar soms een intimiteit... in de zomer gaan mensen er bijvoorbeeld buiten zitten. Ik zag zelfs eens een man die een boot aan het bouwen was, omdat hij er elders geen plek voor had."
In totaal zag ze zowat 400 impasses. "Het merendeel daarvan heb ik in 2015 gefotografeerd, toen ik enkele maanden als artist in residence in Parijs verbleef. Elke dag ging ik op stap met mijn camera. Ik had een grote kaart van Parijs bij me en keek gewoon waar er enkele bij elkaar lagen. Hoe verder buiten het centrum, hoe meer ik er vond."
GEEN MENS TE ZIEN
Op geen enkele foto in het boek Paris Impasse is er menselijke aanwezigheid te zien. Bewust. "Een mens brengt altijd een verhaal met zich mee. Je vraagt je meteen af wat die persoon daar doet en je vergeet naar de omgeving te kijken; de straat wordt een decor. Dat wou ik vermijden."
Heeft ze favoriete impasses? "O ja. Er zijn er heel saaie bij, maar in sommige werd ik echt gelukkig. Villa Letellier in het 15de arrondissement, bijvoorbeeld. Beide kanten zijn symmetrisch en ze kijken uit op een blinde muur. Dat maakt het echt iconisch. Ook leuk was Impasse Florimont, een gezellig steegje waar Georges Brassens (Frans chansonnier, red.) nog gewoond heeft. Maar pas op, ik heb me niet door het pittoreske laten leiden - ze zijn sowieso ook heel koel gefotografeerd. Het is zeker geen boek geworden over het romantische Parijs."
"Sommige mensen denken dat ik een koele kikker ben die alleen maar geïnteresseerd is in architectuur", zegt ze op het eind van ons gesprek. "Maar ik interesseer me net erg in mensen, alleen ben ik heel verlegen. Daarom focus ik op de omgeving. Maar mét interesse voor wie er z'n sporen heeft achtergelaten."
Paris Impasse, Karin Borghouts, Snoeck Publishers, nu te koop, 38 euro, karinborghouts.be
Mening
De eerste foto vind ik zeer mooi. De gebouwen en de poort vind ik prachtig. Het kleurcontrast is ook zeer neutraal en de foto is op een goede positie getrokken. De tweede foto vind ik ook zeer goed getrokken en met een goed perspectief. De derde foto daarentegen vind ik minder. De positie waarop de foto getrokken is en het gebouw zelf spreken me niet aan. Maar uiteindelijk kunnen de foto's allemaal kunst genoemd worden.
Met de foto's probeert de fotografe een verhaal te vertellen. Namelijk plekken die totaal niet beantwoorden aan het beeld van Parijs dat we kennen en de intimiteit die daar hangt. Ze heeft daarom ook bewust mensen uit het beeld gelaten omdat zij dan de aandacht trekken en niet meer de omgeving.