Net honden
William Wegman (1943) liet een eerste keer van zich horen in 1969, toen hij deel uitmaakte van de nu legendarische expo When attitudes become form. De groepsshow in Bern, gecureerd door wijlen Harald Szeemann en met werk van onder anderen ook Richard Serra, Walter de Maria en Joseph Beuys, geldt vandaag als het event waardoor de conceptuele kunst bij het grote publiek doorbrak.
Wegman gebruikte de fotografie toentertijd vooral om zijn performances vast te leggen. Dat veranderde in 1970, toen zijn Weimaraner, Man Ray genoemd naar zijn favoriete kunstenaar, nu eens spontaan begon te poseren voor zijn camera, dan weer continu in de weg liep terwijl het baasje wou werken. Een nieuw oeuvre was geboren. De hond werd Wegmans voornaamste muze, de fotografie zijn favoriete medium.
Man Ray stierf in 1982. Enter Fay Wray - een teefje - en intussen een boel afstammelingen, samen inmiddels goed voor vier decennia Weimaranerfotografie. Vier decennia van verkleed- en schminkpartijen en van vederlichte, niet zelden kitscherige humor. Maar ook van fijne kunsthistorische verwijzingen, naar het kubisme, abstract expressionisme, het constructivisme, colourfield painting, en naar alle mogelijke fotografiegenres.
Toch zijn die honden voor Wegman vooral een vehikel om zijn visie op de mens te verbeelden. Ook een wezen dat rollen aangemeten krijgt, speelt, lijdt. Sommige foto's zijn beestige varianten op August Sanders portretten van archetypes in het Duitsland van begin vorige eeuw. De huisvrouw, de advocaat, de astronaut, en toe maar, de hondenuitlater. De één lijkt te glimmen van trots, de ander had er precies veel meer van verwacht. Niets menselijks lijkt die honden vreemd. En dat het omgekeerde geldt, weten we ook allang. (dsl)
Mening
Ik koos voor dit artikel omdat ik sowieso al een grote liefde heb voor honden. Dat maakt dat ik de foto's van Wegman gewoonweg magnifiek vind. De foto's met de honden in de grappige kostuums en geposeerd in een simplistische omgeving zijn zeer origineel en grappig. Ook het ras van de honden, Weimaraner, vind ik een zeer mooie en schattige soort.
Deze foto's zijn zeker weten kunst. De fotograaf toont ons via de honden zijn visie op de mensheid. We zien archetypes als de huisvrouw, de advocaat, de priester en zelfs de hondenuitlater. De honden houden ons een spiegel voor en tonen wat ons mens maakt. En daarom zijn de foto's heel komisch en vermakelijk om naar te kijken.